Πιστεύω σε μία, αγία, καθολική και αποστολική ευαισθησία.
Πιστεύω όμως ότι το συναίσθημα, όταν το εξηγείς χωρίς να το δείχνεις, όταν το αναλύεις χωρίς να το απευθύνεις, όταν το επιβάλλεις μονομερώς, ευτελίζεται. Είναι χυδαίο.
Όταν το εμπορεύεσαι, εκδίδεσαι.
Όταν το πουλάς, γελοιοποιείσαι.
Οι σχέσεις είναι εξισώσεις, κι αν τολμάς να γενικεύσεις την ασήμαντη μεταβλητή σου σε κανόνες και τύπους, εξευτελίζεσαι.
Πιστεύω ότι το φάντασμα του «είσαι ό,τι δηλώσεις» πλανά και πλανάται, επωάζεται και θεριεύει στην κοινωνική δικτύωση, ηλεκτρονική και μη, και μας κάνει δυστυχείς, ξεθωριασμένες Μπλανς που τρέφονται από τις εκδηλώσεις της αρεσκείας των ξένων.
Πιστεύω ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν πιστεύαμε περισσότερο στη μοναδικότητα των άλλων, παρά στη δικιά μας.
Πιστεύω ότι τα χειρότερα καθάρματα έχουν τα καλυτερα χαμόγελα και αρκετά μεγάλες αυλές για να κρατούν κοιμισμένη τη συνείδησή τους, και να ξεγελιούνται ότι δεν τους αξίζει ευθανασία. Μισώ τον αέρα που αναπνέω, γι' αυτό καπνίζω ακόμη. Μισώ τον αέρα που αναπνέεις, γι' αυτό εκπνέω ακόμη.
Πιστεύω ότι ΠΑτρίς-Θρησκεία-ΟικoΓΕΝΕΙΑ έχουν μπαζώσει τα μυαλά μας με τρόπους που ούτε αντιλαμβανόμαστε, και μόνο μακριά τους υπάρχει μια ελπίδα να μη ζήσουμε ανελεύθεροι, εμπαθείς στο διαφορετικό, (τουλάχιστον ασυνείδητα) τυραννικοί.
Πιστεύω ότι η κοινωνία δεν είναι τίποτα παραπάνω από το άθροισμα των μερών της, και ότι υπάρχει τόση σαπίλα και τόση ομορφιά –πάλη υγρών σε χημική ασυμφωνία–, αρκετές για να σε κρατήσουν ζωντανό λίγο ακόμα, αλλά και να σε κάνουν ερημίτη.
Πιστεύω ακόμη ότι το επάγγελμα-επαγγελία, είναι αυτό που κρατούσε πάντα τους ανθρώπους πίσω από το χείλος του υπαρξιακού κενού τους. Η δουλειά-δουλεία, από το σβέρκο ― η εργασία-ενασχόληση με κάτι που σε κάνει να νιώθεις ότι εκπληρώνεις την ενδελέχειά σου, από το χέρι.
Πιστεύω ότι τα βιβλία, η λογοτεχνία, η μουσική, η φαντασία των άλλων, ανοίγουν δρόμους και μονοπάτια κάπου βαθιά μέσα σου. Φωτίζουν πιθανότητες, δυνατότητες, αλλά μόνο αν τους αφιερώσεις ένα μέρος από τη σκηνή της πραγματικότητας του μυαλού σου. Δεν είναι πανάκεια, ούτε εχέγγυα ελεύθερων πνευμάτων. Ευτυχώς, υπάρχουν μια ντουζίνα γνωσιακών προκαταλήψεων για να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε και να διαιωνίζουμε τη σήψη μας. Γι' αυτό θρηνώ τις εκατομμμύρια σελίδων που διαβάστηκαν από άρρωστα μυαλά, και ερμηνεύτηκαν ως αφορμές για να καταπιέσουν, να βασανίσουν και να επιβληθούν σε άνθρωπο. Μισώ τον αέρα που αναπνέουν, γι' αυτό εκπνέω ακόμη.
Πιστεύω ότι το κόστος του να αποφεύγεις μια ταυτότητα (ιδίως λόγω της αναγραφόμενης τιμής της, που προκύπτει από την αξιακή της απόσταση από την καθεστηκυία ΠαΘΟγένεια) είναι μεγαλύτερο από αυτό της αποδοχής της, συμπεριλαμβανομένου του Φόρου Προστιθέμενης Απόρριψης.
Πιστεύω ότι οι λέξεις έχουν δύναμη. Ότι κάθε τι που γράφουμε μπαίνει σε ένα μπουκάλι στη θάλασσα, και το μήνυμα θα βρει τουλάχιστον έναν άνθρωπο και θα ταράξει τα νερά του στη γoύρνα που πλατσουρίζει.
Πιστεύω ότι ακόμα κι αν δεν έχεις κάτι να πεις, γράψε, τραγούδα, γράψε με ορμή, αληθινά, με παλμό, ξεγέλα το μυαλό, κι ίσως έτσι σιγά-σιγά διαβρώσεις τα μπάζα που το περιστοιχίζουν.
Πιστεύω, τέλος, ότι μπορείς να ζήσεις τόσες ζωές μέσα σε μία, όσες ο αριθμός των ιστοριών που άκουσες και τόλμησες να πιστέψεις, όσες φορές έσκυψες και μάζεψες ένα μπουκάλι από το νερό και πίστεψες στο μήνυμά του, όσες φορές τόλμησες να αμφισβητήσεις το έδαφος που πατάς.
Εσύ; Πιστεύεις ακόμα;
