Indian Summer by Hugo Pratt
My rating: 5 of 5 stars

Disclaimer: This is an adult-themed comic book. It contains (maybe unnecessary) female nudity. You've been warned.
This one served as an introduction for me to both Pratt and Manara. And I'm sure Pratt's fans, as much as Manara's, would have much to say about how inappropriate an introduction this volume would be to each artist's body of work, but truth is, Gaiman brought me here (See his introduction to his 'Endless Nights' Sandman-verse related volume) and I was already prejudiced that I would read a fantastic piece of art. Although I can already hear the criticism against Manara's strips being filled with unnecessary, male-gaze eye-candy nudity and misogyny (and I'll admit some nudity felt indeed out of place at times), we need to consider this work in its proper context.

"Indian Summer" (or "Everything started with an Indian Summer" as the actual translation of the Italian title goes) is a 33-year-old comic book, its story set in America, where the English settlers have recently arrived, and revolves around a matriarchical family, put together by Abigail Lewis, an abused and beaten woman cast out of the Protestant colony of New Canaan (and marked with a scarlet letter), who raises her children among the White colonists (and the Puritan morals they brought along from Old Europe) and America's native Indians. When one of her sons murders two Indians after they have raped New Canaan's Pilgrim Black's niece, the revenge of the tribe is a fierce wave that spawns revelations about the Puritan settlers' hypocrisy, the Lewis's and Black's families (incestuous and traumatic) past and leads to a tragic catharsis.

Manara's strips, if one can get past the nudity, which I found suitable for this context, with their wonderful depictions of nature, and the long, deep, intense and meaningful silences, make a great pairing with Pratt's story. Punctuated by the sexual acts (always with a critical subtext), Manara's illustrations create a masterful rhythm in telling the story, from the introduction, to the episodes, their revelations and the denouement, which is concluded by an excellent post-cllimactic/post-coital epilogue that elevates this historical graphic novel to an epic of the American Odyssey.

Powerful, moving, thought-provoking. Highly recommended.

View all my reviews

"Don't just write people off. Not even when they have written you off to defend by the skin of their teeth a false narrative. Let people make mistakes, allow yourself a few as well in the process, but don't write them off. Instead, be creative and send them your deepest, most sincere, and heartfelt 'fuck off'."

Baulo Costelho

It's not a death rattling coda,

although it's filled with some remorse,

nor is it moderate mid-life crisis, a fugal, miserable theme we hum (while chopping onions midnight naked, upon a dirty cutting board);

It's just the crown of realisations that each overture of expectations grows up with you but shrinks with age

to only a handful,

ticking,

ambrosial moments

―and those we seek and hunt; on those we prey―

(those palate-burning, soul-elating metronome beats): The sound of water in night-time swims (under a starless, moonlit sky)

A single or a few intertwining voices (in a harmonious embrace)

The fumbling counterpointillism (of when our bodies touched).

Πιστεύω σε μία, αγία, καθολική και αποστολική ευαισθησία.

Πιστεύω όμως ότι το συναίσθημα, όταν το εξηγείς χωρίς να το δείχνεις, όταν το αναλύεις χωρίς να το απευθύνεις, όταν το επιβάλλεις μονομερώς, ευτελίζεται. Είναι χυδαίο.

Όταν το εμπορεύεσαι, εκδίδεσαι.

Όταν το πουλάς, γελοιοποιείσαι.

Οι σχέσεις είναι εξισώσεις, κι αν τολμάς να γενικεύσεις την ασήμαντη μεταβλητή σου σε κανόνες και τύπους, εξευτελίζεσαι.

Πιστεύω ότι το φάντασμα του «είσαι ό,τι δηλώσεις» πλανά και πλανάται, επωάζεται και θεριεύει στην κοινωνική δικτύωση, ηλεκτρονική και μη, και μας κάνει δυστυχείς, ξεθωριασμένες Μπλανς που τρέφονται από τις εκδηλώσεις της αρεσκείας των ξένων.

Πιστεύω ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν πιστεύαμε περισσότερο στη μοναδικότητα των άλλων, παρά στη δικιά μας.

Πιστεύω ότι τα χειρότερα καθάρματα έχουν τα καλυτερα χαμόγελα και αρκετά μεγάλες αυλές για να κρατούν κοιμισμένη τη συνείδησή τους, και να ξεγελιούνται ότι δεν τους αξίζει ευθανασία. Μισώ τον αέρα που αναπνέω, γι' αυτό καπνίζω ακόμη. Μισώ τον αέρα που αναπνέεις, γι' αυτό εκπνέω ακόμη.

Πιστεύω ότι ΠΑτρίς-Θρησκεία-ΟικoΓΕΝΕΙΑ έχουν μπαζώσει τα μυαλά μας με τρόπους που ούτε αντιλαμβανόμαστε, και μόνο μακριά τους υπάρχει μια ελπίδα να μη ζήσουμε ανελεύθεροι, εμπαθείς στο διαφορετικό, (τουλάχιστον ασυνείδητα) τυραννικοί.

Πιστεύω ότι η κοινωνία δεν είναι τίποτα παραπάνω από το άθροισμα των μερών της, και ότι υπάρχει τόση σαπίλα και τόση ομορφιά –πάλη υγρών σε χημική ασυμφωνία–, αρκετές για να σε κρατήσουν ζωντανό λίγο ακόμα, αλλά και να σε κάνουν ερημίτη.

Πιστεύω ακόμη ότι το επάγγελμα-επαγγελία, είναι αυτό που κρατούσε πάντα τους ανθρώπους πίσω από το χείλος του υπαρξιακού κενού τους. Η δουλειά-δουλεία, από το σβέρκο  ― η εργασία-ενασχόληση με κάτι που σε κάνει να νιώθεις ότι εκπληρώνεις την ενδελέχειά σου, από το χέρι.

Πιστεύω ότι τα βιβλία, η λογοτεχνία, η μουσική, η φαντασία των άλλων, ανοίγουν δρόμους και μονοπάτια κάπου βαθιά μέσα σου. Φωτίζουν πιθανότητες, δυνατότητες, αλλά μόνο αν τους αφιερώσεις ένα μέρος από τη σκηνή της πραγματικότητας του μυαλού σου. Δεν είναι πανάκεια, ούτε εχέγγυα ελεύθερων πνευμάτων. Ευτυχώς, υπάρχουν μια ντουζίνα γνωσιακών προκαταλήψεων για να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε και να διαιωνίζουμε τη σήψη μας. Γι' αυτό θρηνώ τις εκατομμμύρια σελίδων που διαβάστηκαν από άρρωστα μυαλά, και ερμηνεύτηκαν ως αφορμές για να καταπιέσουν, να βασανίσουν και να επιβληθούν σε άνθρωπο. Μισώ τον αέρα που αναπνέουν, γι' αυτό εκπνέω ακόμη.

Πιστεύω ότι το κόστος του να αποφεύγεις μια ταυτότητα (ιδίως λόγω της αναγραφόμενης τιμής της, που προκύπτει από την αξιακή της απόσταση από την καθεστηκυία ΠαΘΟγένεια) είναι μεγαλύτερο από αυτό της αποδοχής της, συμπεριλαμβανομένου του Φόρου Προστιθέμενης Απόρριψης.

Πιστεύω ότι οι λέξεις έχουν δύναμη. Ότι κάθε τι που γράφουμε μπαίνει σε ένα μπουκάλι στη θάλασσα, και το μήνυμα θα βρει τουλάχιστον έναν άνθρωπο και θα ταράξει τα νερά του στη γoύρνα που πλατσουρίζει.

Πιστεύω ότι ακόμα κι αν δεν έχεις κάτι να πεις, γράψε, τραγούδα, γράψε με ορμή, αληθινά, με παλμό, ξεγέλα το μυαλό, κι ίσως έτσι σιγά-σιγά διαβρώσεις τα μπάζα που το περιστοιχίζουν.

Πιστεύω, τέλος, ότι μπορείς να ζήσεις τόσες ζωές μέσα σε μία, όσες ο αριθμός των ιστοριών που άκουσες και τόλμησες να πιστέψεις, όσες φορές έσκυψες και μάζεψες ένα μπουκάλι από το νερό και πίστεψες στο μήνυμά του, όσες φορές τόλμησες να αμφισβητήσεις το έδαφος που πατάς.

Εσύ; Πιστεύεις ακόμα;

Is there a word more spiteful?
Is there a curse more hurtful?
An observation of the obvious
An understatement of a state
Of mind
Of mine
Of my mind, of our mind
set – visceral, lateral, visceratical.
Pick up your brush and paint it
Take your pick and choose
A moment can be abstract, ever-expanding, marvelous
Anything else but literal.


(Photo by Bruno) 

Batman: Whatever Happened to the Caped Crusader? by Neil Gaiman
My rating: 5 of 5 stars

How do you cope with being a famous author and a fanboy at the same time?
How do you kill off a super hero without killing him?
How do you answer a question without answering it?

Have a crack at this amazing, deluxe edition volume (also including a fantastic Poison Ivy storyline and the meta-hilarious Black and White), where Gaiman pulls another Wake from his bag of tricks (and you don't give a damn about it) and find out for yourself.


View all my reviews