We spend so much time reading and writing fiction perpetuating the same clichés about life, the universe and everything, that sometimes we forget how truly unbelievably funny and unimitably weird non-fiction stories can be. Well, this story collection with its adorable weirdos is a proper kick in fiction’s crotch. Konstantinos’s style may have been shaped from fiction, and I’m pretty sure (or in a few cases, I just hope) that the lines between memory and imagination in this book were quite blurry, but it is in these short non-fiction stories that he really shines, as it feels like this guy was absolutely enjoying every single word he typed. You could take these stories as polaroids of a modern Greece in the recession. Or as portraits of love letters to a bunch of shady characters of Konstantinos’s past, caught in shady places doing shady things. However you see them, you will quickly realize that the best thing about Sorry Wrong Country is not just the author’s talent for observation of these fringe characters he crossed paths with but in the tender –yet downright funny– way he treats their life stories while making them subjects: Konstantinos’s weaves these stories with a freshness, an unpredictability and a non-cheesiness in his prose, seamlessly connecting the detail with the abstract, the real with the surreal, the sweet with the bitter, and the sardonic haha with the ironic boohoo. These everyday stories of a small country’s unsung heroes, each of them deserving to fill a novella in their own right, will introduce you to a side of Greece that you won’t find in your average coffee table book; they will make you think of the human condition – even better, they’ll make you chuckle with it, and in every few pages, you’ll catch yourself wondering how well you know your customers, your coworkers or your next-door neighbors, wherever you may live.
οπλισμένος με την αλαζονεία της ψευδαίσθησης ελέγχου, της περηφάνιας για το [τάχα] ανώτερο μυαλό του (σε μια άνιση μέτρηση απέναντι σε ένα ασθενές σώμα), και πεπεισμένος ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στην ταυτόχρονη ενασχόληση με πολλαπλές, διαφορετικές, αυστηρά νοητικές διεργασίες χωρίς ανάσα, χωρίς καθαρότητα, χωρίς να ξαποσταίνει, το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί προβλήματα ενώ προσπαθεί να λύσει προβλήματα που δημιουργούνται λύνοντας άλλα προβλήματα, σ' έναν χορό κυκλωτικό, φαυλότερο του φαυλότατου, και κουβαλάει [οσιομάρτυρας] τα αδιέξοδα που τον φορτώνουν, όλα τα περασμένα, σταυρωμένα και σταυρωτά, σε κάθε λογής επόμενα μονοπάτια, ακόμα και σε αυτά που δεν έχουν ανοίξει ακόμα, και αντί να λύσει {αντί να ζήσει} ολημερίς στήνει οδοφράγματα και διόδια [ο οσιομάρτυρας], χρεώνεται και πληρώνεται, αυτοτρέφεται {η παράνοια πάντα αυτοδικαιολογείται, αυτοσυντηρείται} χωρίς ανάσα λαχανιάζει, τα αδιέξοδα συσσωρεύονται, οι εμπειρίες κυλάνε σε αγύριστο ποτάμι, οι έρωτες τσαλαβουτάνε στις λασπες στα ρηχά, τα όνειρα κλαίνε λίγο παραπέρα, και τα χρόνια μαζεμένα σε ένα μπαρ στο τέλος του μονοπατιού πίνουν μπίρες, τον περιμένουν, ανταλλάζοντας αστείες, δυνητικές ιστορίες και επεισόδια που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, αλλά ποτέ δε συνέβησαν, αλλά τώρα, στην αφήγησή τους, μικρή σημασία και μικρότερη διαφορά πλέον έχει
It is really something, making your daily bread with professions that make you face your own ignorance all the time. You are constantly reminded how inexperienced, clueless and mediocre your existence really is and how humbled you should be when facing challenges.
This humility becomes crucial for your survival.
But your consciousness is never one force. You're not one.
Make sure that one of the voices in your head reminds the others that the essence of your consciousness lies in multiplicity. And while many of the voices are busy being humble, you need also to hear those muffled, little, (not so) assertive, confident voices.
There is a turmoil and a battle inside your head, and in the Parliament of your brain, those different parties are in perpetual debate. Keep them sharp, keep them busy, let them both win in a glorious, self-accepting, self-conversational way. If you can't afford letting yourself win, try to think that you're letting them win.
Well, there are no many other ways out of self-loathing and constant doubt when you have to earn your bread by such a profession, are they now?
Κατάπια άλλες 220 σελίδες χτες βράδυ πριν κοιμηθώ, λίγο μετά το update που έλεγε ότι είχα διαβάσει +150 σελίδες χτες, κι ειχα φτάσει τις 220. Δεν διάβασα τις τελευταίες 100 γιατί είχα ήδη εξαντληθεί και τα μάτια μου δεν μπορούσαν να κρατηθούν ανοιχτά. Φύγανε σήμερα σαν ανάσα, όπως και το υπόλοιπο βιβλίο, πραγματικά μέσα σε έναν καταιγισμό δράσης, σε μια πανέμορφη, τραγική κορύφωση.
Από αυτή την πρώτη γνωριμία με το γράψιμό του, αν έπρεπε να διαλέξω μια λέξη για να περιγράψω τον Κέλλη, αυτή θα ήταν «συνεπής». Ξέρει ακριβώς που σε πάει, έχει απόλυτο έλεγχο της κατάστασης, είναι μετρημένη η πλοκή της ιστορίας που θέλει να πει, την παρουσιάζει με άψογο ρυθμό, και δε σε αφήνει εύκολα να κλείσεις τα αυτιά σου (ή το βιβλίο) και να σταματήσεις την αφήγησή του.
Στα σημεία που άγγιξα στο προηγούμενο update: γλωσσικά/τεχνικά, παρέμεινε σχεδόν άψογο το βιβλίο, πράγμα που με ενθουσίασε. Οι αφύσικες/«μεταφρασμένες» εκφράσεις παρέμειναν σε ελάχιστα επίπεδα, και για κάθε μία τους που με ενοχλούσε, υπήρχαν άλλες δεκάδες όμορφα φτιαγμένες, ίσως σε σημείο που έδινε την εντύπωση ότι προσπάθησε λίγο παραπάνω με τον λυρισμό σε κάποιες περιγραφές. [Ακολουθεί παραλήρημα:Το θέμα των αφύσικων και μεταφρασμένων αγγλικών εκφράσεων είναι τεράστιο, τόσο που έχω ακούσει καθηγητές πανεπιστημίου να ανατριχιάζουν με εκφράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά λανθασμένα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Από το προφανές «γράψε κάτω», μέχρι πιο ύπουλες εκφράσεις, υπάρχουν παντού, τρέχουν γύρω μας, και είναι πάρα πολύ λογικό να τρυπώνουν ακόμα και σε πολύ καλα κείμενα όπως αυτό, δεδομένου ότι οι (όχι ενοχλητικά) φανερές επιρροές του Κέλλη έρχονται από το εξωτερικό κα συγκεκριμένα την Αγγλική γλώσσα, την οποία εικάζω ότι κατέχει καλά μιας και τη διδάσκει κιόλας. Σε κάθε περίπτωση, κάθε άλλο παρά συντηρητικός είμαι γλωσσικά, και καταλαβαίνω ότι εισάγουμε κουλτούρα, και ότι η γλώσσα είναι ζωντανή και αλλάζει συνεχώς αντικατοπρίζοντας (και αυτό) το φαινόμενο Το πρόβλημα ομως παρουσιάζεται και γίνεται αντιληπτό –όπως έχουμε πει και σε συζητήσεις μας με τη φίλη Αταλάντη– όταν πας να μεταφράσεις κάτι που ήδη έχεις γράψει και ολοκληρώσει σε μία από τις δύο γλώσσες. Το φαινόμενο της αδράνειας που δημιουργεί η στερεοποίηση μιας άυλης ιδέας σε μια συγκεκριμένη γλώσσα (και η παρεξήγηση από γλωσσομαθείς ότι η γνώση 2 γλωσσών σημαίνει και γνώση των αντιστοιχιών τους, και δως του οι κακές μεταφράσεις) πετάει τα πλοκάμια του σε δύο φαινόμενα: 1) στο να μας φαίνεται μια σωστή μετάφραση λάθος επειδή λατρεύουμε με κατάνυξη το πρωτότυπο (με το μπαρδόν, αλλά όσο γελοίο σου φαίνεται το «μπάλα φωτιάς», σε πληροφορώ ότι άλλο τόσο γελοίο φαίνεται στον αγγλόφωνο το «fireball» και 2) στο όταν μας έρχεται μια φράση χαϊδεμένη από κάποια από τις επιρροές μας, να μας έρχεται στην γλώσσα πηγής, και να συμβιβαζόμαστε με μεταφρασμένες εκδοχές που εκείνη τη στιγμή ξεγελάνε ότι είναι σωστές και καλές, χωρίς όμως να επιστρέφουμε αργότερα για να τις γυαλίσουμε –κατά κάποιον τρόπο η γλώσσα πηγής της φράσης ακούγεται ακόμα. Η σιγουριά που έχουμε από την καλή γώση και των δύο γλωσσών ξεχωριστά συνηθίζει να μας κρύβει το προβληματικό (ή ακόμα και το καλό!) μεταφραστικό αποτέλεσμα. Για αυτον τον λόγο, καταλαβαίνω απόλυτα τον Κέλλη και τις λιγοστές εκφράσεις που τρύπωσαν εκεί μέσα. Σε σχέση με άλλα πράγματα που έχω διαβάσει, οι εκφράσεις που πέφτουν σε αυτήν την κατηγορία ήταν πραγματικά ελάχιστες. Παραληρήματος τέλος] Επίσης ένιωσα ότι υπερχρησιμοποιήθηκαν κάποιες φορές συγκεκριμένες λέξεις όπως «πραγματικότητα», «λογισμός», «μετείκασμα». Οι φράσεις όμως που περιέγραφαν τα άξια τρόμου γεγονότα και ο χειρισμός του στοιχειωμένου σπιτιού και του μεταφυσικού πρόδιδαν μια βαθιά αγάπη για το είδος, ταλέντο και εμπειρία, που σε αυτό το επίπεδο εκδηλώνονται ως μαεστρία. Και ναι, με δυο γάτες να τριγυρνάνε τη νύχτα στο ξύλινο σπίτι και να κάνουν ήχους, τρόμαξα, το παραδέχομαι.
Στην κολοκυθόπιτα της υπόθεσης εντάσσω το θέμα μου με τους χαρακτήρες, που εν τέλει δεν με κέρδισαν όπως πραγματικά θα ήθελα 100%. Από νωρίς, η 15χρονη Ελπίδα φαινόταν υπερβολικά ώριμη και ανιδιοτελής για την ηλικία της, και ο Τάσος υπερβολικά σκεπτικιστής και άπιστος σε αυτά που συνέβαιναν γύρω του [όσο και να είχε επηρεαστεί], ενώ ο μικρός ηταν σαν «default παιδάκι», το οποίο σχεδόν ένιωσα ότι το αγνοούσαν οι γύρω του.
Βέβαια ότι το παιδάκι ήταν οριακά αδιάφορο [αν και πόσο βάθος ή πολυπλοκότητα μπορεί να έχει ένα παιδάκι; Ίσως μόνο αν ήταν βασισμένο σε αληθινό πρόσωπο] ίσως έκανε την πορεία του στην πλοκή πιο εύκολη για τον αναγνώστη . Λέγε με παλιόπαιδο, λέγε με αλήτη, αλλά δεν νοιάστηκα πάρα πολύ, και υπόσχομαι να το κοιτάξω. Επίσης, μιας και είμαστε σε spoiler box, δε χάρηκα όσο περίμενα με την επιβεβαίωση της πρόβλεψης που έκανα όταν έγραφα τη φράση για το τασάκι του Τσέχοφ πάντως. Jayzus, Κέλλη, τη σακάτεψες την κοπέλα.
Ωστόσο, ήταν συγκινητική η εξερεύνηση των συναισθημάτων τους στα τμήματα της ψυχολογίας τους που χρειάζονταν στην πλοκή, και ο χειρισμός τον διαλόγων ήταν υποδειγματικός –ακόμα και χαρακτήρες στις παρυφές της ιστορίας γίνονταν έτσι ανάγλυφοι.
Εξαιρετικό touch στην υπόθεση ήταν οι πολλαπλές φωνές στην αφήγηση. Ανάλογα με το κινηματογραφικό εφέ που ήθελε να δώσει ο Κέλλης, ακόμα και χωρίς ιδιαίτερη συνέπεια, άλλαζε αφηγητή και ο παντογνώστης έδινε χώρο στην οπτική του Δημητράκη, του Τάσου ή της Ελπίδας κ.ο.κ.
Τα κομμάτια του παρελθόντος ήταν πολύ όμορφα, αν και θα μου άρεσε να είχαν μεγαλύτερη επίπτωση στο παρόν μετά την παρουσίασή τους. Ήταν σαν να ήταν περισσότερο για χάρη του αναγνώστη, παρά των χαρακτήρων που τα ανακάλυπταν. Μπορεί να ήταν και ιδέα μου αυτό.
Στο σύνολο, δίνω 4.5 αστεράκια. Ήταν τρομακτικό, ήταν εθιστικό αρκετά για να το καταβροχθίσω γρήγορα, ήταν τίμιο, καλογραμμένο, και συνεπές, μου άφησε ερωτήματα (κάποια δίκαια, άλλα άδικα θεωρώ), αλλά και τις καλύτερες εντυπώσεις ώστε να περιμένω και το επόμενό του βιβλίο.
No one is exactly sure of what they mean on any given subject until they have written their thoughts down.
* * *
This is Stephen King's first attempt at non-fiction, of course after giving the world a taste of his style in his introductions. And I'm hands down a fan. When he's telling stories, he's hiding behind fantastic stories. When he can't hide, he's even better. But that's only me.
* * *
And whenever I run into someone who expresses a feeling along the lines of, "I don't read fantasy or go to any of those moviesl none of it's real," I feel a kind of sympathy. They simply can't lift the weight of fantasy. The muscles of the imagination [we all possess as children] have grown too weak.
* * *
His style is direct and friendly, and in the way he's setting the tone, he really takes the reader by the hand, seats them in front of a fireplace and discusses The Horrors that Keeps Us Up at Nights. The ones people read to for a drop of catharsis to avoid (and even find strength to face) everyday horrors? The ones dismissed or scorned by the serious literary critics and academics? The ones you won't admit you're reading. Yeap, that's what he's talking about.
* * *
Here is the final truth about horror movies: They do not love death, as some have suggested; they love life. [..] We will, perhaps, link hands like children in a circle, and sing the song we all know in our hearts: time is short, no one is really okay, life is quick and dead is dead.
* * *
He inevitably includes some autobiographical elements in it, after all he's "mortally involved" with horror, but he dissect the genre and its horrors honestly, truthfully, courageously. When Neil Gaiman writes non-fiction love-letters to his genre, he makes his readers all "awwww" and "isn't that cute?" and makes you all soft and warm inside (See The View from the Cheap Seats). When the King undertakes such a huge task as to explain the genre, its fans and its authors' (along with his own's) fascination with it, he is out-of-this-world good - you don't know if you want to highlight with a marker pen half the book, if you want to have cans of beer with the man and laugh over books and movies, or if you want to roll a spliff and watch with a few friends some of his cult 70s' horror movie suggestions (like he did).
Danse Macabre is an anatomy of the world of modern horror: books, movies, TV. He divides the book in chapters, he provides historical context, urban myths and kids stories, he traces the archetypes/tarot cards of the monsters The Vampire, The Werewolf, The Thing (and later The Ghost) of the storylines commmonly visited by authors, he discusses the most important works of the period, he differentiates between terror ("the finest form"), horror and revulsion, he and all avoiding the academic mumbo jumbo that he hates.
Most of the sections in the chapters on books are based on the notes he was using in his Themes in Supernatural Literature lectures in the University of Maine. But although he's dissecting, he's always doing it not just honestly, but with a sense of humour and a deep understanding. Even when he's using the Apollonian/Dionysian antithesis and he may sound a bit more serious, it always makes sense and is always with a genuine appreciation of the genre, with its goods and bads.
Of course, it's only 1981 and the book is 35 years old now and it's seriously dated. But I honestly think that this book is as enjoyable. It's a compass for new explorers of the genre to find the true north of where everything started and how it evolved until the end of the 70s.
An absolutely enjoyable trip down fantasy, science fiction, supernatural and horror, it's a book you need to hunt down and mark it up, highlight it, read it, re-read it, carry it with you and use as a reference.
* * *
The primary duty of literature [is]... to tell us the truth about ourselves by telling us lies about people who never existed.
Project Stephen King Chronological - (Anachronous) Review #1
The man in black fled into the desert, and the gunslinger followed.
Ok, this is not a quote from this book. Nor is it in the language I first read it in. But I need to pay tribute to the book that introduced me to King which I first read in Greek, almost a decade ago, in my mid-20s. So I think it's fitting as an introduction to my series of notes about King's writing, since I started being more social about my readings and my impressions of them.
After the Dark Tower epic, which absolutely swept me away, I read his non-fiction endeavour, "On Writing", suggested by a tutor of mine. Due to the numerous Dark Tower connections in other King's works and the solid advice he gives to aspiring writers in his "memoir of the craft", I decided to closely follow the tales this master craftsman spun over the years in chronological order. I started this out almost three years ago, and I haven't been reading as fast as I thought, and I haven't been writing down my thoughts either.
Since I'll be coming back to my personal experience with King's stories, I will only say in brief about Carrie that it was a great read, especially if you put it in the context of its time.
"Carrie" is the story of a bullied high-school girl, raised by her oppressive, hysterically religious mother, and of the events that culminate her suffering and trigger her telekinetic powers, that manifest and burst in a vengeful fit that takes down a whole town with it. Carrie becomes an instant archetype and the characters around her are mostly transparent as snow, opaque as shadows, but apparently you don't need much more to create a classic modern horror tale, one that made it into film, first by De Palma's rendition, and lived on in the character types that became too recognisable and almost cliché in stories since.
King's style is still kind of awkward, he's in search of his voice. He intersects extracts from newspapers, reports and other voices among his omniscient, third-person narration and uses the italicised internal monologue parts. The whole story has a sense of inevitability, drawing to its conclusion. I most certainly enjoyed this first effort (which was not quite "first" as I found out later, when I reached the Bachman novels period). "Carrie" not only saved King's family from the financial struggles, but also put him straight to the map.
It is a solid 3.5, that my memory romantically turns into a 4, as I caught myself frequently after finishing the book that I wanted to return to return to the book's world, recounting Carrie White's drama and demise. The same fascination with which I picked King's second published book, Salem's Lot.
He wants to say. That is to say, he means. As in the French "vouloir dire", which means, literally, to want to say, but which means, in fact, to mean. He means to say what he wants. He wants to say what he means. He says what he wants to mean. He means what he says. (Paul Auster)
What is this trickery?
Assortment of reviews, memories, notes, thoughts, and free (or less free) writing pieces.
We spend so much time reading and writing fiction perpetuating the same clichés about life, the universe and everything, that sometimes we forget how truly unbelievably funny and unimitably weird non-fiction stories can be. Well, this story collection with its adorable weirdos is a proper kick in fiction’s crotch. Konstantinos’s style may have been shaped from fiction, and I’m pretty sure (or in a few cases, I just hope) that the lines between memory and imagination in this book were quite blurry, but it is in these short non-fiction stories that he really shines, as it feels like this guy was absolutely enjoying every single word he typed. You could take these stories as polaroids of a modern Greece in the recession. Or as 
