Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; by Ioanna Bourazopoulou
My rating: 4 of 5 stars

Αν κάτι δε μου άρεσε σε αυτό το συγγραφικό εγχείρημα της Μπουραζοπούλου ήταν ότι οι πρώτες 100 σελίδες του με δυσκόλεψαν και με μάγεψαν τόσο, που έχτισα υπέρμετρες προσδοκίες για την κατάληξή του και για το αίσθημα που θα μου άφηνε με την ολοκλήρωσή του. Αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικής διαχείρισης ενθουσιασμού.

Η κοσμοπλασία ήταν απλή αλλά ενδιαφέρουσα, οι συμβολισμοί σκανδαλιστικά εμφανείς (είμαστε ακόμα στα θετικά), η ομιχλώδης Κοινοπραξία των Εβδομηνταπέντε πολύ ρεαλιστικοί, αξιόλογοι και έξυπνοι ανταγωνιστές, και η Αποικία μια εξαιρετική συνθήκη δυστοπίας. Θα βάλω στα ενδιαφέροντα και τη χρήση των επιστολών για την αφήγηση της ιστορίας. Ωστόσο, στα αρνητικά θα βάλω έναν «φτηνό» μπροστάρη/γριφολύτη (δεν θα τον πω «ήρωα» γιατί δεν είναι ο μόνος ήρωας της ιστορίας, κι ας μας παρουσιάζεται με το τυπικό origin story "εφηβικό τραύμα του Κατακλυσμού + ορφάνια = αναγνωστική υπερδύναμη") Φιλέα Μπουκ, έναν γρίφο που σχεδόν αποτελεί πρόσχημα, μια λύση που σχεδόν εκτυλίσσεται εκτός του βιβλίου, αλλά και την επιστολική μορφή του (ξέρω, αντιφάσκω, αλλά ας το κάνω κι εγώ: ο Φιλέας θα με καταλάβαινε).

Για να μην επεκταθώ, θεωρώ ότι είχε στα χέρια της πολύ ωραία θέματα σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση, τα χειρίστηκε επαρκώς αν και υπέπεσε αρκετές φορές στην υπερβολή ή/και στο υπεργράψιμο, αλλά έχανε σε σημεία, ίσως στην προσπάθειά του να είναι έξυπνο. Αστυνομικό μέσα σε ένα sci-fi ή sci-fi μέσα σε αστυνομικό; Αλληγορία, χρονικό ή φανταστική βιογραφία; Το βάρος της αποκάλυψης στο τέλος, ακόμα κι αν εξήγησε όλο το μυστήριο, δε μου έδωσε την εσωτερική λύτρωση της κάθαρσης που αποζητούσα για τη λύση του κουβαριού, και ίσως στην πραγματικότητα να περίμενα ένα τέλος αντάξιο του βιβλίου που προσδοκούσα.

Χωρίς να θέλω να γίνω απολογητικός, ακόμα και σε συνθήκες μαγικού ρεαλισμού, ίσως μου είναι πιο εύκολο να δεχτώ (view spoiler)[ ένα φαντασμαγορικό Κατακλυσμό που βυθίζει όλες τις χώρες της Μεσογείου, την ύπαρξη ενός καταπληκτικού ναρκωτικού, του βιολετί αλατιού, που αρχικά προκάλεσε την γεωλογική καταστροφή που έφερε την Υπερχείλιση, και που τώρα ένας καπιταλιστικός κολοσσός το εκμεταλλεύεται κακομεταχειριζόμενος μια δυστοπία με company culture Βικτωριανής εποχής, ακόμα κι έναν superhero που από μια σειρά επιστολών ανέπτυξε μια έκτη αίσθηση στην ανάγνωση ξένης (creepy) αλληλογραφίας, o οποίος θα επιλύσει ένα μυστήριο φτιαγμένο για αυτόν σε έξι παρόμοιες επιστολές που (θα φανταστούμε ότι) τις έγραψαν διαφορετικοί άνθρωποι, παρά ότι έξι άνθρωποι βουτηγμένοι στα πάθη τους και σε ό,τι σκατά μπορεί κανείς να φανταστεί, κατάφεραν να συνεργαστούν και να στήσουν μια τέτοια μηχανή με τόση αυτοθυσία, αυταπάρνηση και αλτρουισμό, για να σώσουν την –τράτα λεν Μαρίτσα, τη σκούνα Βαγγελιώ και το άγνωστο καράβι, το λεν'– Λευκή Μπατώ. (hide spoiler)] Σε συνδυασμό με το αχρείαστο ίσως flash forward του φινάλε, έμεινα με την επίγευση ενός βιαστικού κι εύκολου/επιφανειακού happy end παρά με έναν στοχασμό που θα μπορούσε να συνεχίσει μέσα μου αφού έκλεισα το βιβλίο.

Παρά την προσωπική μου απογοήτευση στα σημεία που ανέφερα βέβαια, οφείλω να παραδεχτώ ότι ακόμα και τις φορές που σκεφτόμουν «κόψε κάτι» ή «οκ» ή «τσκ!» ή «αυτό ήταν;» η γραφή έρρεε όμορφα, παρέμενε απολαυστική και διασκεδαστική, η συνολική προσπάθεια ήταν αξιοθαύμαστη, μου κράτησε καλή συντροφιά και με άφησε με την πεποίθηση ότι η κυρία Μπουραζοπούλου είναι ικανή για κάτι ακόμα καλύτερο, που δε θα αργήσει να μας το προσφέρει.

View all my reviews

Αγάπη σαν ακολασία by Giorgos Heimonas
My rating: 5 of 5 stars

Σάστισμα. Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση μετά την εμπειρία μου με τον Πεισίστρατο, το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά. Του αντιστάθηκα, όπως αντιστέκεται φυσικά και το κείμενο του Γ.Χ. σε κάθε απόπειρα βίαιης, γρήγορης, τυχοδιωκτικής προσπέλασής του για εύκολο άρπαγμα του νοήματός του. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, έπεσε στα χέρια μου αυτή η ανθολογία. Ίσως επειδή είχα στο μεταξύ αντιληφθεί και κάπως ξεπεράσει κάποιους από τους (αυτο-)περιορισμούς μου, αλλά αυτή τη φορά, η γραφή μού φάνηκε κάτι παραπάνω από απλώς αλλόκοτη: είναι τόσο προσωπική, βαθιά κι ιδιαίτερη, που προέρχεται από το (αλλά και εισβάλλει στο) πρωταρχικό, εύπλαστο υλικό που υπάρχει μέσα σε όλους μας λίγο πριν το νοημα σφραγιστεί σε λέξεις. Είναι μια μοναδική, ανορθόδοξη, no-bullshitting εμπειρία ανάγνωσης που πρέπει να δοκιμάσει ο καθένας. Μιας κι η αγάπη είναι για να μοιράζεται, το δικό μου αντίτυπο το χάρισα για να διαδοθεί. Είμαι όμως χαρούμενος που πρόλαβα να προμηθευτώ τη δεύτερη, συμπληρωμένη, συγκεντρωτική έκδοση των Πεζογραφημάτων του Γ.Χ. και που έχω μπροστά μου τόσο σημαντικό κομμάτι από το έργο του αδιάβαστο, μια γνωριμία για την οποία ανυπομονώ.

View all my reviews