οπλισμένος με την αλαζονεία της ψευδαίσθησης ελέγχου, της περηφάνιας για το [τάχα] ανώτερο μυαλό του (σε μια άνιση μέτρηση απέναντι σε ένα ασθενές σώμα), και πεπεισμένος ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στην ταυτόχρονη ενασχόληση με πολλαπλές, διαφορετικές, αυστηρά νοητικές διεργασίες χωρίς ανάσα, χωρίς καθαρότητα, χωρίς να ξαποσταίνει, το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί προβλήματα ενώ προσπαθεί να λύσει προβλήματα που δημιουργούνται λύνοντας άλλα προβλήματα, σ' έναν χορό κυκλωτικό, φαυλότερο του φαυλότατου, και κουβαλάει [οσιομάρτυρας] τα αδιέξοδα που τον φορτώνουν, όλα τα περασμένα, σταυρωμένα και σταυρωτά, σε κάθε λογής επόμενα μονοπάτια, ακόμα και σε αυτά που δεν έχουν ανοίξει ακόμα, και αντί να λύσει {αντί να ζήσει} ολημερίς στήνει οδοφράγματα και διόδια [ο οσιομάρτυρας], χρεώνεται και πληρώνεται, αυτοτρέφεται {η παράνοια πάντα αυτοδικαιολογείται, αυτοσυντηρείται} χωρίς ανάσα λαχανιάζει, τα αδιέξοδα συσσωρεύονται, οι εμπειρίες κυλάνε σε αγύριστο ποτάμι, οι έρωτες τσαλαβουτάνε στις λασπες στα ρηχά, τα όνειρα κλαίνε λίγο παραπέρα, και τα χρόνια μαζεμένα σε ένα μπαρ στο τέλος του μονοπατιού πίνουν μπίρες, τον περιμένουν, ανταλλάζοντας αστείες, δυνητικές ιστορίες και επεισόδια που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, αλλά ποτέ δε συνέβησαν, αλλά τώρα, στην αφήγησή τους, μικρή σημασία και μικρότερη διαφορά πλέον έχει