Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; by Ioanna Bourazopoulou
My rating: 4 of 5 stars

Αν κάτι δε μου άρεσε σε αυτό το συγγραφικό εγχείρημα της Μπουραζοπούλου ήταν ότι οι πρώτες 100 σελίδες του με δυσκόλεψαν και με μάγεψαν τόσο, που έχτισα υπέρμετρες προσδοκίες για την κατάληξή του και για το αίσθημα που θα μου άφηνε με την ολοκλήρωσή του. Αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικής διαχείρισης ενθουσιασμού.

Η κοσμοπλασία ήταν απλή αλλά ενδιαφέρουσα, οι συμβολισμοί σκανδαλιστικά εμφανείς (είμαστε ακόμα στα θετικά), η ομιχλώδης Κοινοπραξία των Εβδομηνταπέντε πολύ ρεαλιστικοί, αξιόλογοι και έξυπνοι ανταγωνιστές, και η Αποικία μια εξαιρετική συνθήκη δυστοπίας. Θα βάλω στα ενδιαφέροντα και τη χρήση των επιστολών για την αφήγηση της ιστορίας. Ωστόσο, στα αρνητικά θα βάλω έναν «φτηνό» μπροστάρη/γριφολύτη (δεν θα τον πω «ήρωα» γιατί δεν είναι ο μόνος ήρωας της ιστορίας, κι ας μας παρουσιάζεται με το τυπικό origin story "εφηβικό τραύμα του Κατακλυσμού + ορφάνια = αναγνωστική υπερδύναμη") Φιλέα Μπουκ, έναν γρίφο που σχεδόν αποτελεί πρόσχημα, μια λύση που σχεδόν εκτυλίσσεται εκτός του βιβλίου, αλλά και την επιστολική μορφή του (ξέρω, αντιφάσκω, αλλά ας το κάνω κι εγώ: ο Φιλέας θα με καταλάβαινε).

Για να μην επεκταθώ, θεωρώ ότι είχε στα χέρια της πολύ ωραία θέματα σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση, τα χειρίστηκε επαρκώς αν και υπέπεσε αρκετές φορές στην υπερβολή ή/και στο υπεργράψιμο, αλλά έχανε σε σημεία, ίσως στην προσπάθειά του να είναι έξυπνο. Αστυνομικό μέσα σε ένα sci-fi ή sci-fi μέσα σε αστυνομικό; Αλληγορία, χρονικό ή φανταστική βιογραφία; Το βάρος της αποκάλυψης στο τέλος, ακόμα κι αν εξήγησε όλο το μυστήριο, δε μου έδωσε την εσωτερική λύτρωση της κάθαρσης που αποζητούσα για τη λύση του κουβαριού, και ίσως στην πραγματικότητα να περίμενα ένα τέλος αντάξιο του βιβλίου που προσδοκούσα.

Χωρίς να θέλω να γίνω απολογητικός, ακόμα και σε συνθήκες μαγικού ρεαλισμού, ίσως μου είναι πιο εύκολο να δεχτώ (view spoiler)[ ένα φαντασμαγορικό Κατακλυσμό που βυθίζει όλες τις χώρες της Μεσογείου, την ύπαρξη ενός καταπληκτικού ναρκωτικού, του βιολετί αλατιού, που αρχικά προκάλεσε την γεωλογική καταστροφή που έφερε την Υπερχείλιση, και που τώρα ένας καπιταλιστικός κολοσσός το εκμεταλλεύεται κακομεταχειριζόμενος μια δυστοπία με company culture Βικτωριανής εποχής, ακόμα κι έναν superhero που από μια σειρά επιστολών ανέπτυξε μια έκτη αίσθηση στην ανάγνωση ξένης (creepy) αλληλογραφίας, o οποίος θα επιλύσει ένα μυστήριο φτιαγμένο για αυτόν σε έξι παρόμοιες επιστολές που (θα φανταστούμε ότι) τις έγραψαν διαφορετικοί άνθρωποι, παρά ότι έξι άνθρωποι βουτηγμένοι στα πάθη τους και σε ό,τι σκατά μπορεί κανείς να φανταστεί, κατάφεραν να συνεργαστούν και να στήσουν μια τέτοια μηχανή με τόση αυτοθυσία, αυταπάρνηση και αλτρουισμό, για να σώσουν την –τράτα λεν Μαρίτσα, τη σκούνα Βαγγελιώ και το άγνωστο καράβι, το λεν'– Λευκή Μπατώ. (hide spoiler)] Σε συνδυασμό με το αχρείαστο ίσως flash forward του φινάλε, έμεινα με την επίγευση ενός βιαστικού κι εύκολου/επιφανειακού happy end παρά με έναν στοχασμό που θα μπορούσε να συνεχίσει μέσα μου αφού έκλεισα το βιβλίο.

Παρά την προσωπική μου απογοήτευση στα σημεία που ανέφερα βέβαια, οφείλω να παραδεχτώ ότι ακόμα και τις φορές που σκεφτόμουν «κόψε κάτι» ή «οκ» ή «τσκ!» ή «αυτό ήταν;» η γραφή έρρεε όμορφα, παρέμενε απολαυστική και διασκεδαστική, η συνολική προσπάθεια ήταν αξιοθαύμαστη, μου κράτησε καλή συντροφιά και με άφησε με την πεποίθηση ότι η κυρία Μπουραζοπούλου είναι ικανή για κάτι ακόμα καλύτερο, που δε θα αργήσει να μας το προσφέρει.

View all my reviews

Αγάπη σαν ακολασία by Giorgos Heimonas
My rating: 5 of 5 stars

Σάστισμα. Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση μετά την εμπειρία μου με τον Πεισίστρατο, το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά. Του αντιστάθηκα, όπως αντιστέκεται φυσικά και το κείμενο του Γ.Χ. σε κάθε απόπειρα βίαιης, γρήγορης, τυχοδιωκτικής προσπέλασής του για εύκολο άρπαγμα του νοήματός του. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, έπεσε στα χέρια μου αυτή η ανθολογία. Ίσως επειδή είχα στο μεταξύ αντιληφθεί και κάπως ξεπεράσει κάποιους από τους (αυτο-)περιορισμούς μου, αλλά αυτή τη φορά, η γραφή μού φάνηκε κάτι παραπάνω από απλώς αλλόκοτη: είναι τόσο προσωπική, βαθιά κι ιδιαίτερη, που προέρχεται από το (αλλά και εισβάλλει στο) πρωταρχικό, εύπλαστο υλικό που υπάρχει μέσα σε όλους μας λίγο πριν το νοημα σφραγιστεί σε λέξεις. Είναι μια μοναδική, ανορθόδοξη, no-bullshitting εμπειρία ανάγνωσης που πρέπει να δοκιμάσει ο καθένας. Μιας κι η αγάπη είναι για να μοιράζεται, το δικό μου αντίτυπο το χάρισα για να διαδοθεί. Είμαι όμως χαρούμενος που πρόλαβα να προμηθευτώ τη δεύτερη, συμπληρωμένη, συγκεντρωτική έκδοση των Πεζογραφημάτων του Γ.Χ. και που έχω μπροστά μου τόσο σημαντικό κομμάτι από το έργο του αδιάβαστο, μια γνωριμία για την οποία ανυπομονώ.

View all my reviews

The Running Man by Richard Bachman
My rating: 3 of 5 stars

This chronological King journey is not a sprint; it's more of a marathon. So I'm still at the 80s and one book before the Gunslinger, which kicked off the Dark Tower series. The Running Man is a decent book, a greatly paced one, a dystopian sci-fi novel, over 20 years before the Hunger Games series. It has a kinship with a previous Bachman novel, the Long Walk, the only exception being that the latter would never be made into a movie with Arnie starring in it. This book is a meditation on television, social inequality, and on people not giving a shit about what's going on outside their yard. It's not one of King's greats but definitely not one of his worst. The story of Ben Richards is dark, intriguing and captivating, and as every good dystopian sci-fi novel, it is an imaginative commentary on the author's present: 35 years later, it's still an entertaining, amazingly relevant read.

View all my reviews

Sorry, Wrong Country by Konstantine Paradias
My rating: 4 of 5 stars

We spend so much time reading and writing fiction perpetuating the same clichés about life, the universe and everything, that sometimes we forget how truly unbelievably funny and unimitably weird non-fiction stories can be. Well, this story collection with its adorable weirdos is a proper kick in fiction’s crotch. Konstantinos’s style may have been shaped from fiction, and I’m pretty sure (or in a few cases, I just hope) that the lines between memory and imagination in this book were quite blurry, but it is in these short non-fiction stories that he really shines, as it feels like this guy was absolutely enjoying every single word he typed. You could take these stories as polaroids of a modern Greece in the recession. Or as portraits of love letters to a bunch of shady characters of Konstantinos’s past, caught in shady places doing shady things. However you see them, you will quickly realize that the best thing about Sorry Wrong Country is not just the author’s talent for observation of these fringe characters he crossed paths with but in the tender –yet downright funny– way he treats their life stories while making them subjects: Konstantinos’s weaves these stories with a freshness, an unpredictability and a non-cheesiness in his prose, seamlessly connecting the detail with the abstract, the real with the surreal, the sweet with the bitter, and the sardonic haha with the ironic boohoo. These everyday stories of a small country’s unsung heroes, each of them deserving to fill a novella in their own right, will introduce you to a side of Greece that you won’t find in your average coffee table book; they will make you think of the human condition – even better, they’ll make you chuckle with it, and in every few pages, you’ll catch yourself wondering how well you know your customers, your coworkers or your next-door neighbors, wherever you may live.

View all my reviews

οπλισμένος με την αλαζονεία της ψευδαίσθησης ελέγχου, της περηφάνιας για το [τάχα] ανώτερο μυαλό του (σε μια άνιση μέτρηση απέναντι σε ένα ασθενές σώμα), και πεπεισμένος ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στην ταυτόχρονη ενασχόληση με πολλαπλές, διαφορετικές, αυστηρά νοητικές διεργασίες χωρίς ανάσα, χωρίς καθαρότητα, χωρίς να ξαποσταίνει, το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί προβλήματα ενώ προσπαθεί να λύσει προβλήματα που δημιουργούνται λύνοντας άλλα προβλήματα, σ' έναν χορό κυκλωτικό, φαυλότερο του φαυλότατου, και κουβαλάει [οσιομάρτυρας] τα αδιέξοδα που τον φορτώνουν, όλα τα περασμένα, σταυρωμένα και σταυρωτά, σε κάθε λογής επόμενα μονοπάτια, ακόμα και σε αυτά που δεν έχουν ανοίξει ακόμα, και αντί να λύσει {αντί να ζήσει} ολημερίς στήνει οδοφράγματα και διόδια [ο οσιομάρτυρας], χρεώνεται και πληρώνεται, αυτοτρέφεται {η παράνοια πάντα αυτοδικαιολογείται, αυτοσυντηρείται} χωρίς ανάσα λαχανιάζει, τα αδιέξοδα συσσωρεύονται, οι εμπειρίες κυλάνε σε αγύριστο ποτάμι, οι έρωτες τσαλαβουτάνε στις λασπες στα ρηχά, τα όνειρα κλαίνε λίγο παραπέρα, και τα χρόνια μαζεμένα σε ένα μπαρ στο τέλος του μονοπατιού πίνουν μπίρες, τον περιμένουν, ανταλλάζοντας αστείες, δυνητικές ιστορίες και επεισόδια που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, αλλά ποτέ δε συνέβησαν, αλλά τώρα, στην αφήγησή τους, μικρή σημασία και μικρότερη διαφορά πλέον έχει

It is really something, making your daily bread with professions that make you face your own ignorance all the time. You are constantly reminded how inexperienced, clueless and mediocre your existence really is and how humbled you should be when facing challenges.

This humility becomes crucial for your survival.

But your consciousness is never one force. You're not one.

Make sure that one of the voices in your head reminds the others that the essence of your consciousness lies in multiplicity. And while many of the voices are busy being humble, you need also to hear those muffled, little, (not so) assertive, confident voices.

There is a turmoil and a battle inside your head, and in the Parliament of your brain, those different parties are in perpetual debate. Keep them sharp, keep them busy, let them both win in a glorious, self-accepting, self-conversational way. If you can't afford letting yourself win, try to think that you're letting them win.

Well, there are no many other ways out of self-loathing and constant doubt when you have to earn your bread by such a profession, are they now?

trying too hard to apologize to myself

for wasting time mourning

over all those I didn't achieve

–promised by talents, given by nature

(expected by nurture)–

trapped in a limbo

a wasteland in-between

>numb<

overwhelmed by the unspeakable horror 

of those gigantic could-be lives

dazzled by the light of million starts

–so easy to get fooled by mere reflectors–

hitting me, casting innumerable, long, awkward, sublime demon-spawning shadows

of my forsaken, deepest dreams